Over Mij

Hallo lief mens!

Welkom op mijn website! Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Jenneke en ik ben 41 jaar. Ik heb twee hele mooie kinderen, een dochter van 11 en een zoon van 7. Ik heb co-ouderschap met mijn ex-partner en we wonen allemaal in de fijne wijk de Belcrum in Breda.

Sinds een klein jaar heb ik mijn horecazaak verkocht. 24 jaar heb ik in dit mooie vak gewerkt. Waarvan ik eigenlijk lang dacht dat ik daar ook nooit meer uit zou gaan. Ik vond het naast soms pittig, heel tof. De omgang met gasten was mijn favoriet, heerlijk om mensen in de watten te leggen en ze met een lach de deur uit te zien lopen. Maar het was niet alleen maar rooskleurig. Mijn hart lag zonder dat ik het wist eigenlijk ergens anders en dat begon ik de laatste jaren steeds meer te voelen. Ik zat nog in allerlei overlevingsmechanismen, maar daarover later meer.

De afgelopen jaren heb ik verschillende studies gedaan, zoals chakra psychologie, energetica, ademwerk, systemische coaching en familie opstellingen. Ik begon me steeds happiër te voelen met deze richting, Het voelde als thuiskomen. De laatste paar jaar werd het me ook duidelijk, dat dit niet alleen voor mezelf was, maar dat ik dit mocht gaan delen met anderen. Dit was eigenlijk helemaal niet iets waar ik net een paar jaar mee was begonnen, achteraf gezien is dit altijd verweven geweest in mijn leven. Mijn roerige verleden is precies hetgeen wat als voedingsbodem fungeerde voor wat ik nu aan het uitrollen ben met MOANA. Mijn levenspad, mijn missie. Mensen eraan herinneren wie ze in de kern zijn, ze helpen hun verschillende ik-jes te ontleden en alle gebeurtenissen die daar ter oorsprong in liggen te doorvoelen, zodat ze kunnen transformeren naar innerlijke vrijheid.

Ik heb een leven gehad met flinke ups en ook flinke downs. Een verleden met veel gebeurtenissen. De intensiteit van die gebeurtenissen waren vaak zo groot, dat ik veel beschermingsmechanismen heb opgebouwd over de jaren heen. Echt ten diepste voelen betekende gevaar, dus deed ik er alles aan om daar niet in te komen. Ik heb mijn bescherming opgezet, mijn muren gebouwd.

Als kind diende dat beschermingsdeel me enorm. Ik was te jong om al die gevoelens al aan te kunnen, dus werden ze diep opgeborgen. Toen ik uit huis ging op mijn 18e ben ik gelijk in therapie gegaan en daar ben ik tot een paar jaar geleden nooit meer uitgegaan. Ik heb veel verschillende therapie vormen gehad en dus ook veel verschillende therapeuten. Jarenlang herhaalde de gesprekken zich. Het was vooral cognitief. Maar het zorgde er nooit écht voor dat ik me ten diepste lekkerder ging voelen. Het bracht me absoluut iets, maar nooit de sleutel die ik nu in handen heb. Dat voelde eigenlijk super frustrerend. Ik zat altijd in overleven, niet in leven. Achteraf gezien, vond ik dat bijna normaal, ik wist gewoonweg niet dat het leven meer bood dan deze grootse gevoelens van angst, onzekerheid en eenzaamheid, somberte en frustratie.

En toch voelde ik ook altijd ergens diep inside, al vanaf toen ik een klein kindje was, dat dit niet klopte, dat er meer was. Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook heel veel mooie dingen meegemaakt, de pieken waren ook groots. Ik heb veel goede en fijne mensen om me heen gehad en genoten van gekkigheid en juist het alle kanten op stuiteren. En ik geloof ten diepste dat mijn ouders alles gedaan hebben wat ze konden. Ook voor hen was het een periode van vaak overleven. En het mooie is aan het facen en doorvoelen van de pijnen, dat de mooie herinneringen ook weer terugkomen, dat doet veel met me.

Echter heb ik jarenlang heel veel gedaan om niet écht te hoeven voelen. Al dacht ik zelf dat ik heel goed kon voelen, want ik kon immers goed huilen. Achteraf gezien waren dat niet de diepe tranen, de primaire emoties die ik doorvoelde, maar de laag erboven, de secundaire emoties. Ik schoot met die emoties alle kanten uit en heel de buitenwereld was 1 grote projectie van wat er binnen in mij afspeelde. Ik heb periodes heel hard gewerkt (tot een burn out aan toe), ben in periodes juist heel apathisch geweest en kwam er niks uit mijn handen, én heb ik heel veel mensen en zaken om me heen verzameld om maar niet naar binnen te hoeven keren en écht te voelen. Ik ging veel de stad in, gebruikte geregeld veel drank en drugs, deelde het bed met mannen, had heel veel vriendinnen, ik ontwikkelde als klein kind al eetstoornissen die pas een paar jaar geleden stopte en zo nog best wat overlevingsmechanismen. Ondertussen voelde ik me ondanks alle lieve mensen om me heen, alleen en onzeker.

Context: ik was er nog niet klaar voor om diep te duiken. 

Het leven liet me zien dat ik niet op het pad van mijn hart zat. Ik kwam in een burn out terecht, vervolgens in een best heftig fertiliteitstraject en toen in een angststoornis. Ik heb veel paniekaanvallen gehad. Dagelijkse kost op een gegeven moment en de aanvallen hielden me ‘s nachts wakker. Ik kon er niet meer omheen, al wilde ik kostte wat het kost dit voorkomen: op advies van mijn therapeuten ben ik naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar de psychiater. Daar kreeg ik anti depressiva voorgeschreven en kalmeringstabletten om me in ieder geval wat rustiger te voelen tot de medicatie zou aanslaan. Ik heb 5 jaar anti depressiva geslikt. Ik leek gestabiliseerd, kon weer voor mijn kinderen zorgen en van mijn leven genieten. En ik sliep door, wow, wat een cadeau was dat. Ik had dat mijn hele leven nog nooit gedaan.

Maar... er was altijd een laagje, een laagje wat niet Jen was. Ik voelde me meer afgevlakt, kon nu op een bepaalde laag helemaal niet meer bij mijn gevoel komen, ik voelde me seksueel meer mat en ik voelde weinig authentieke levensenergie.

Ik wist na een aantal jaar: Ik mag stoppen met de medicatie. Deze medicijnen onderdrukken wie ik in werkelijkheid ben en onderdrukken de emoties die juist gevoeld willen worden. Ik ben er klaar mee en klaar voor. En dat heb ik gedaan. Rigoreus. Binnen zes weken was ik helemaal afgebouwd. Meine gute. Of de hele hel opnieuw begon. Zoveel trauma werd er weer omhoog geduwd. Angst, depressie, angst, angst, angst. Ik heb me in mijn leven nog nooit zo onveilig gevoeld als toen, ik stond volledig open. Ik en mijn lijf waren mijn grootste vijand.

Ik ben het toen over een totaal andere boeg gaan gooien. Ik wist, als ik hier nu niet op een andere manier mee aan de slag ga dan dat ik altijd heb gedaan, dan wordt het weer medicatie, want dit is geen leven.

En mennn, wat is dat life changing geweest en wat neem ik je hier graag in mee. Ja, zoals je leest ken ik het klappen van de zweep, maar ik ben geen slachtoffer. Ik deel dit met je om je te inspireren, om te begrijpen dat hoe diep je ook zit of hebt gezeten er ALTIJD een uitweg is. Ik LEEF! En hoef niet meer te overleven. Ik identificeer me niet meer met de trauma’s die er waren en nog zijn. Wat een vrijheid is dat. En het meeste van wat ik nu tegenkom, verwelkom ik. Het meeste, want ook ik, loop geregeld keihard tegen mezelf aan. Dan ken ik mijn tools inmiddels heel goed, maar door de heftigheid van dat moment lijk ik ze soms weer even te vergeten. Dan mag ik eerst weer vertragen en heel lief voor mezelf zijn en dan weet ik erna weer wat me te doen staat.

Yesss! Zullen we elkaar inspireren? Als mensen onder elkaar? Dat alles er mag zijn? Mogen we elkaar inspireren om onze muren te laten zakken en ons in kwetsbaarheid open te stellen naar elkaar? Fucking verademend vind ik het. Om mezelf kwetsbaar op te stellen, maar net zo verademend als een ander zich naar mij kwetsbaar durft op te stellen. Het maakt het contact voor mij écht!

Ik ontmoet en zie je graag!

Liefs Jen